Week 9 en 10

Ja! Op de helft! 10 weken zijn nu voorbij en over 10 weken kom ik weer terug naar Nederland. Het voelt alsof ik hier al heel lang zit, maar tegelijkertijd merk ik ook dat ik nu eigenlijk pas een beetje begin te wennen hier.

De studysites leer ik steeds beter kennen. Ik weet nu waar ik kan lopen, en waar niet. Ik weet een beetje de favoriete plekken van de hagedissen, waar ik ze moet zoeken. Ik heb zelfs het gevoel dat ik de hagedissen een beetje leer 'kennen'. De afgelopen weken gaat het best goed met mijn onderzoek. Ik zie meer hagedissen dan in het begin.

Het slechte nieuws is dat Diann weg is, na een week al. Jammer! Het goede nieuws is dat ik een nieuwe field assistant heb gevonden en niet zomaar 1! Gala, de vrijwilliger van Melissa die mij eerder een week geholpen heeft, wil graag met mij werken in juli en mogelijk ook (een deel van) augustus. Joepie! Ze is nu een week op vakantie maar 3 juli komt ze weer terug naar Bahía de Kino. Ze zal in mijn kamer slapen, voor kamperen is het nu echt te heet.

Zei ik in een eerdere blog aldat het hier heet was? Pardon. Dat was een vergissing. Heet is het wanneer je kleren kletsnat zijn als je aankomt op de studysite (en het echte werk dan nog moet beginnen). Heet is het als het zweet in straaltjes langs je lichaam loopt. Heet is het als de zee zo warm is dat het geen verkoeling biedt. Heet is het als het 'koude' water uit de douche zelfs superheet is omdat het water verwarmd wordt door een zonneboiler. Heet is het als je 3 liter water op hebt binnen 3 uur. Heet is het als je om 17u smiddags gruwelijk verbrandt op het strand terwijl je de weken ervoor nooit zonnebrandcreme nodig had op dat tijdstip van de dag (de zon gaat om 18u onder).Ja, de echte hitte begin ik nu pas te ervaren. En het zal alleen maar heter worden. Maar hee, de zon schijnt wel mooi elke dag. Elke dag is het zomer, en dat kun je van het weer in NL niet zeggen. En wat kan ik heerlijk genieten van een plotseling briesje tijdens mijn veldwerk in de volle zon. En wat blij ben ik met de airconditioning op mijn kamer. Eerder zette ik m snachts altijd uit, want airconditioning vreet energie. Maar nu staat ie aan snachts, anders word ik steeds zwetend wakker.

Geen verkoeling meer dus van het zeewater. Raar, zo'n warme zee. En vervelend, want er zijn nu heel veel kwallen. Geen gewone kwallen, maar blauwe kwallen die eruit zien als kleine hard opgeblazen balonnetjes. Met een hele lange tentakel. En ze schijnen gruwelijk pijn te doen. Ze liggen nu overal op het strand. Ik ben er nog niet opgestapt. En ik heb ze ook nog niet in de zee gezien, maar eerlijk gezegd breng ik niet meer zoveel tijd in de zee door met het warme water en de kwallen. Sarah is wel op 1 gestapt en dat deed behoorlijk pijn zei ze.

Verder valt het ontzettend mee met de enge beesten hier. In totaal slechts 1 ratelslang gezien. Ik begin er bijna een beetje naar te zoeken nu. 0 schorpioenen gezien. 0 black widows. 0 tarantula's. 0 haaien. 0 (ofmisschien 1) stingrays. Wat dan wel?2 vieze grote spinnen in mijn kamer.Heel veel mieren (die flink bijten). 4 grote kakkerlakken. Honderden sprinkhanen (ook joekels van 15 cm). Tientallen enorme wespachtige insecten. Een paar andere gekke insecten waarvan ik niet wist dat ze bestonden (ooit een wandelend wit pluisje gezien?). 3 chuckwalla's. Een dozijn grote hazen met hele grote oren. Tientallen nighthawks. Enkele vleermuizen. Honderden grondeekhoorntjes. 5irritante stalkende bijen (+1 bijensteek). 1 uil (om half drie smiddags). Teveel redtailed hawks. 3 delen van een vos. Honderden aasgieren. 2 aasgierkuikens. Miljarden kleine visjes (sardientjes). 2 grote brutale vissen die midden in de nacht tegen me aanzwommen (ieh). Honderden krabben. Tien muggen (dat valt mee he). Duizend dolfijnen. Tientallen walvissen. Half dozijn springende rays. 1 zeeschildpad. 4 zeeleeuwen. Duizend sternen. Duizend meeuwen. Honderden pelikanen.

Ik ben vast nog wat vergeten.

Het is hier nu 20u savonds en ik zit buiten. Het is helemaal donker. Nog even en de sterren komen de voorschijn. En daarmee ook de nighthawks, de vleermuizen en de gekko's. En de kakkerlakken. Ik hou van de avond hier. Het is eindelijk wat koeler (hoewel nog steeds 30+ graden), ik hoor het geluid van de zee, af en toe is er een briesje. Verder is het stil. Geen vogels meer. Geen auto's. De dag is voorbij en over niet al te lange tijd ga ik naar bed. Lekker slapen en morgen weer vroeg op.

Ik heb nog wel meer te vertellen maar ik laat het nu even hierbij. Andere keer maar weer. Ik ben moe en ik moet nog wat dingen voorbereiden voor morgen. En ik wil ook nog wat foto's uploaden eigenlijk.

Tot gauw!

Liefs

Week 7 en 8: beter, fieldassistant en boattrip

Ten eerste: Gisteren heb ik post uit Nederland ontvangen!!! Eindelijk! 6 kaartjes/brieven! Bedankt Pia (drie kaartjes!!!), Boudewijn en Sonja, Desirée en Geert en Do!!! Erg leuk!

Het is alweer ruim twee weken geleden dat ik voor het laatst een blog plaatste, dus het is hoog tijd dat ik weer eens wat vertel. Vlak nadat ik mijn vorige blog plaatste was ik weer beter genoeg om het veld in te gaan. Gelukkig! Dus sinds zondag twee weken geleden ben ik weer aan het werk.

Afgelopen maandag is mijn field assistant Diann hier aangekomen. Joehoe! Ik kan wel wat hulp gebruiken!

Afgelopen vrijdag was ik weer mee met de zeezoogdier onderzoeker op een boot trip. Het was supergaaf. We waren met 9 personen op de boot en we waren op zee van 8 uur in de ochtend tot 6 uur in de avond. Een behoorlijk lange dag dus maar het was dan ook een succesvolle dag: we hebben drie verschillende soorten walvissen gezien (finn whales, sperm whales en bryde's whales) en meer dan duizend dolfijnen! We zagen drie groepen dolfijnen en 1 groep bestond uit ongeveer 700 individuen. Wow! Heel erg gaaf! Ze zwemmen vlak naast en onder de boot door en springen uit het water en er waren heel vele jonge dolfijnen bij. De walvissen waren ook erg gaaf. Ik heb nu voor het eerst kennis gemaakt met whale breath (walvis adem) en ik kan je zeggen: dat is niet niks. Ongelofelijk, wat een stank. Niet alle walvissen stinken zo maar 1 van de finn whales stonk echt verschrikkelijk. Oef. En Patrick, nee ik was niet bang om zo dichtbij te komen. Ik vind het juist ontzettend gaaf. De walvissen zijn groter dan de boot waar we in zitten, maar de boot is best stabiel en ik denk dat de walvissen liever weggaan dan dat ze de boot 'aanvallen'.

Elke dag hier is een beetje hetzelfde. Diann en ik staan vroeg op en rond 8 uur vertrekken we richten de woestijn. Daar gaan we eerst sprinkhanen vangen (voer voor de hagedissen die Melissa hier houdt) tot we bij mijn studysite zijn aangekomen. Vervolgens gaan we klimmen en lopen, een eindje uit elkaar zodat we een groter gebied overlappen, en zoeken we naar hagedissen. De hagedis waar ik onderzoek naar doe zit graag op stenen en rotsen dus dat is waar ik vooral op let. Vaak pak ik mijn verrekijker erbij om te kijken of ik een hagedis op een rots verderop zie zitten. De mannetjes zijn felblauw maar de vrouwtjes zijn geelbruin dus die zijn een stuk lastiger te zien. Maar de vrouwtjes blijven vaak in de buurt van de plek waar ik ze voor het eerst heb gespot, en de mannetjes lopen enorme afstanden. We lopen en klimmen tot een uur of twee, half drie,in de middag, en dan gaan we weer richting field station en op de terugweg vangen we weer sprinkhanen. Zodra we terug zijn, ontzettend bezweet, vies en moe, trekken we onze bikini aan en gaan we richting zee, die aan de andere kant van de weg is. We zwemmen, relaxen, en daarna nemen we een heerlijke koude douche. Dan is het al 18u, eten we wat. Om 20u is het hier donker en zijn we allebei erg moe en gaan we richting bed. Ergens die middag/avond doe ik nog wat data invoer en om 21u ga ik slapen. Ik word standaard om 5u30 wakker, dan is het helemaal licht buiten. Maar dan sta ik nog niet op. Ik probeer nog wat te slapen, te dutten tot 6u30, 7u.

Het is hier af en toe zeker niet makkelijk. De werkomstandigheden zijn erg zwaar af en toe. Zowel emotioneel als fysiek word ik op de proef gesteld. Dat is ook uitdagend natuurlijk, maar ik heb het best moeilijk soms. Toch zijn er ook leuke dingen. De zee is heerlijk, het is elke dag zonnig (al verlang ik soms naar wolken haha), hagedissen zijn gaaf, het uitzicht is mooi, dolfijnen en walvissen zijn ontzettend tof om te zien. En er zijn een aantal erg leuke en aardige mensen. Vorig weekend was het de verjaardag van 1 van de permanente onderzoekers en toen hadden we een feestje in het huis van de stationmanager, Jacy. Dat was heel leuk. Muziek, dansen, praten, lachen. In juli gaat iedereen hier weg, zelfs de stationmanager. Van half juli tot half augustus is hier niemand meer. Raar toch. Alleen Diann en ik. En de waakhond (waar ik dan voor ga zorgen) en de schildpadden (waar ik dan ook maar voor ga zorgen). En gelukkig komt Do in die tijd twee weken langs. Half augustus komt er dan hopelijk een nieuwe stationmanager, maar ze hebben nog niemand gevonden... Wel erg jammer dat iedereen weg gaat in juli. Ik zal de permanente onderzoekers missen.

Ik zal proberen zo wat foto's te uploaden maar internet doet de laatste tijd ontzettend moeilijk. Mogelijk heeft een roofvogel een nest op de internetmast. Internet valt voortdurend uit... Maar ik heb wel wat leuke foto's die ik graag met jullie wil delen. Ik ga mijn best doen. Eerst maar eens proberen dit verhaal te plaatsen.

Bedankt voor jullie berichtjes! Erg leuk.

Liefs

Week 6: ziek en fieldassistant

Lieve lezers,

Sinds zondagavond 22 mei ben ik ziek. Waarschijnlijk heb ik 1 of ander virus opgelopen. Buikpijn, maagkrampen, diarree... Het gaat ok zolang ik niks eet, maar ik moet zo nu en dan wel wat eten natuurlijk... Andere mensen hier hadden er ook last van, wat mijn vermoeden dat het een virus is bevestigt. Sinds zondagavond ben ik dus ook niet meer het veld in geweest. Woensdag deed ik een poging de woestijn in te gaan maar na een paar honderd meter ben ik toch maar weer terug gegaan, want ik voelde me erg zwak, moe, en mijn benen waren zwaar. Geen wonder, want ik had de dagen ervoor nauwelijks voedingsstoffen opgenomen. En gelukkig maar dat ik thuis bleef want ook woensdag was een dag vol toiletbezoekjes.

Melissa en Jacy, de station manager, drongen aan dat ik naar de dokter zou gaan. Dus dat heb ik gisteren gedaan. Temperatuur gemeten (geen koorts, dat wist ik al), bloeddruk (erg laag, maarja, wat wil je ook), hartslag (ook laag), longen waren goed. Hij dacht aan een virus of een bacteriele infectie. En kwam met twee injecties. 1 antibiotica en 1 met vitaminen (boost injectie). In mn bil. Ik onderging het maar, wilde gewoon beter worden, het veld in. Maar thuis gekomen las ik op internet dat die ene antibiotica injectie erg gevaarlijke bijwerkingen heeft en in NL alleen binnen het ziekenhuis gegeven wordt zodat de bloedwaarden in de gaten gehouden kunnen worden. Irreversibele bijwerkingen: doofheid, verstoord evenwichtsgevoel, nierschade. Nou, lekker dan. Dat had hij ook wel even mogen zeggen van te voren! Doe mij dan maar die diarree en maagkramp, ipv die enge bijwerkingen.

Maar, ik leef nog steeds. De dokter zei dat ik me vandaag beter zou voelen, maar dat is niet het geval. Wat me des te meer sterkt in het idee van een virus, want antibiotica werken wel tegen bacteriën maar niet tegen virussen. Vervelend dit. Ik voel me niet zo ziek dat ik de hele dag op bed wil liggen, maar ook niet sterk genoeg om zwaar veldwerk te doen. Dus ik voel me lamlendig, gefrustreerd. Heb zin in pizza. En allemaal andere lekkere dingen. Maar ik moet brood, rijst, appel, banaan eten. Zonder gekke toevoegingen. Saai. Met mijn eetlust is niks mis. Met mijn maag en darmen wel.

Het is rustig hier op Prescott Kino Bay. De permanente onderzoekers zijn sinds maandag weg naar een congres aan de andere kant van de golf van california. Ze komen morgen terug. De man van Melissa is ook weg sinds woensdag, die komt ook terug binnenkort. 1 van de vrijwilligers van Melissa is definitief weg. Een student die hier stage liep bij de zeezoogdieren is ook definitief weg. Dus ik ben hier alleen nog met Melissa, haar dochtertje, vrijwilliger Gala, de stationmanager en Sarah, een canadese meid die stage loopt bij het vogelonderzoek. Erg stil hier nu, maar niet vervelend.

Ik breng mijn dag door met op bed hangen, lezen (alle drie de boeken uit die ik had meegenomen, ojee), mailen, skypen en eind van de middag ga ik vaak even naar het strand. Sarah is daar dan vaak ook, samen met de hond van 1 van de permanente onderzoekers en soms met haar gitaar. Tijdens 1 van deze strandbezoekjes was Sarah een beetje gitaar aan het spelen en zat ik een beetje te staren naar de vogels die in de zee doken, de ondergaande zon, de hond die grote gaten aan het graven was op het strand en de krabben die verlegen uit hun holletje kropen. Toen zagen we ineens een paar grote vissen uit het water springen. Uit het water springende vissen zien we regelmatig, maar dit waren er wel veel tegelijk, en best grote ook. Wow! zeiden we. En toen zagen we een grote vin uit het water steken. WHAT??? A SHARK??? Zo dicht bij het strand?? Ieh!!! Maar het was geen haai. Want al gauw zagen we meer vinnen en toen sprongen ze uit het water en werd het duidelijk: dolfijnen! Wauw! Een stuk of 12, 14. Maar een meter of 10 van de branding vandaan. Zo dichtbij! Sarah sprong in het water omdat ze met ze wilde zwemmen maar halverwege bleef ze toch stil staan. We hebben een minuut of 20 kunnen genieten van een geweldige show. Dit is heel bijzonder. Het komt bijna nooit voor dat dolfijnen hier zo vlak bij de kust worden gezien.

Natuurlijk hadden zowel Sarah als ik niet een fototoestel meegenomen. Maar de herinnering hebben we wel.

De dag erna ontving ik een email van mijn begeleider in NL dat ze toch niet naar Mexico zou komen om ons te bezoeken halverwege juni vanwege de verslechterde gezondheid van haar moeder. Heel begrijpelijk, maar ook erg jammer. Diezelfde dag ontving ik een email van de jongen die gereageerd had op mijn oproep voor een fieldassistant. Hij leek ideaal, goed verhaal, goed cv, aanbevolen door zijn docent. Maar, hij had besloten toch niet te komen. Een slecht nieuws dag dus.

Gelukkig kreeg ik ook van andere studenten een email om mijn fieldassistant te worden en 1 daarvan komt vanaf 6 juni mij helpen. Hoera! Ze heet Diann, is een biologie bachelor student en komt uit de buurt van New York. 22 augustus gaat ze weer terug. 2,5 maand heb ik dus iemand die mij komt helpen in de woestijn met alle metingen. Heel erg fijn!

Dus dat is goed nieuws. Daar was ik wel aan toe. Veel zit tegen hier. Ook Melissa heeft grote problemen. Eerst het probleem dat er te weinig hagedissen zijn en nu ze eindelijk wat hagedissen heeft, blijken de experimenten niet te lukken. Heel vervelend ook voor haar.

Vandaag is een gekke dag. Het is heel erg bewolkt, en drukkend heet. Onweer, zou ik zeggen. Maar regen is zeldzaam voor deze tijd van het jaar. We zullen het wel zien. Misschien waait het over. De wolken zijn wel raar na de afgelopen dagen van brandende zon. Ook de hagedissen zijn anders dan anders, agressiever.

Ik hoop gauw weer terug het veld in te kunnen. Mijn onderzoek loopt nu nog meer vertraging op en dat kan ik echt niet gebruiken. Hopelijk ben ik snel beter!

Week 4 en 5 Onderzoek, whalewatching, birdwatching

Inmiddels zijn er alweer 3 weken voorbij sinds ik in Bahía de Kino ben aangekomen. 5 weken sinds ik Nederland verliet. Het gaat gelukkig wat beter met me. Minder last van heimwee al zijn er zeker nog dagen dat ik erg naar huis verlang en het hier helemaal niet leuk vind. Gelukkig gaan die dagen voorbij en zijn er ook echt leuke dagen geweest.

Eén van die leuke dagen was vorige week tijdens het weekend. In dat weekend was er feest omdat Prescott College Kino Bay 20 jaar bestaat. Dus er waren allemaal oud studenten van Prescott College. Veel van mijn leeftijd maar lastig om daarbij aansluiting te vinden want die vormden al allemaal groepjes. Toch was het leuk. En fijn. Twee dagen geen onderzoek doen maar een beetje ontspannen. Naar het strand kunnen, presentaties volgen. En zaterdagavond was er een veiling. Tijdens die veiling kon er ook geboden worden op een boattrip met de sea mammal onderzoeker. Ik heb geboden en jeej voor ongeveer 20 euro mocht ik mee! Zondagochtend weg om 10u en om 17u waren we weer terug. Lange boottrip naar de eilanden hier in de zee. Eerst zagen we een rog die aan t eten was aan het wateroppervlak, daarna zagen we een zeeleeuw, daarna een zeeschildpad, daarna nog meer zeeleeuwen en toen eindelijk zagen we walvissen! Finwhales. Wow, wat groot! Heel gaaf om te zien. Ze zwommen vlak langs de boot. Helaas zat ik aan de verkeerde kant en was het dus lastig om foto's te maken want iedereen wilde foto's maken en zat dus in de weg... Jammerdepammer. De walvissen komen zo'n 2 of 3 keer even boven water en gaan dan weer onder water voor een diepe duik en zo zwemmen ze honderden meters verder. En je weet niet welke richting, dus volgen is heel lastig. Toch lukte dat wel een beetje. We hebben er 3 of 4 gezien. Gaaf hoor! Deze walvis komt niet met de staart boven water tijdens het duiken, maar wel met de vin op de rug. De zeeleeuwen waren ook leuk om te zien. Die waren heel nieuwsgierig en bleven de boot volgen. Leuk leuk.

Sinds maandag weer aan het werk... Ik kan tijdelijk gebruik maken van 1 van de vrijwilligers van Melissa. Gala heet ze. De afgelopen week heeft zij me geholpen en dat blijft ze doen tot dinsdag of woensdag ongeveer, daarna heeft Melissa haar nodig. Gala is aardig, spreekt behoorlijk Engels voor een Mexicaanse en ze is een goede hulp. Dus praktischer, gezelliger en veiliger zo! Jammer dat ik haar niet langer kan gebruiken. Ik ga proberen een field assistant te regelen voor mezelf en heb een mailtje rondgestuurd naar undergraduate studenten in de USA. Het probleem is alleen dat ik geen geld heb om onderdak en reis en eten te betalen...

Ik maak erg lange dagen hier. Ik vertrek om 8u en ben rond 18u weer terug uit het veld. Eergisterenmiddag was ik eerder terug uit het veld en kon ik mee met wat onderzoekers hier die naar een plek gingen om vogelonderzoek te doen. Anderhalf uur met de auto rijden hier vandaan, echt zo'n beetje in the middle of nowhere (voor zover ik dat hier niet al zit). Naar een plek waar de zee heel af en toe het land onder water zet en waar een soort grote vijvers met zeewater zijn ontstaan, en zee-armen en stukken land ertussen. Een estuary noemen ze het. Onderweg er naartoe zagen we een nest in een cactus van redtailed hawks, met twee jongen erin. Cool! In de estuary gingen we op zoek naar nesten van sternen, kleine zeevogels. Die nesten zijn niet meer dan een kleine uitgraving op het strand met 1 of 2 eitjes erin die de kleur hebben van het strand of van de schelpen. Heel lastig te zien dus! Eerst keken we met de verrekijker waar we de sternen zagen zitten, en toen kreeg iedereen die mee was (we waren met 8) een stokje en een zittende stern toegewezen en toen moesten we allemaal naar 'onze' stern lopen die vrijwel gelijk weg vloog op een afstand van 50-100 meter. Dus goed de plek in gedachten houden en heel voorzichtig lopen want je wil niet op een ei trappen en dan proberen het nest te vinden. Leuk! En grappig soms want er was 1 iemand bij de grote verrekijker die probeerde de rest in de goede richting te wijzen, wat best lastig is. En gek ook dat degene bij de verrekijker soms de eitjes al van die afstand kon zien terwijl ze met je neus er bovenop haast onzichtbaar zijn. Ik vond het leuk om er even uit te zijn, andere mensen om me heen. Vogels kijken. Door een zee-arm waden met het water tot mn liezen en over een erg modderige bodem... (en dan iets over je voet voelen glijden, gatverredarrie!)

Vanochtend hebben we voedsel gevangen voor de hagedissen die Melissa voor haar onderzoek hier op Prescott College houdt. Sprinkhanen vangen dus! Dat wilden we gisteren al doen, maar toen kwamen we erachter dat dat niet lukt met de blote hand. Die beesten springen (en vliegen!) zo naar een andere plek zo gauw je maar een beetje dichtbij komt. Dus ik kwam op het idee om een klein visnetje mee te nemen, zo eentje die je gebruikt voor een aquarium. Die had ik hier zien liggen. Een geweldig idee! We hebben minstens 20 sprinkhanen gevangen! Kleintjes maar ook supergrote. Leuk om te doen en dan heel snel in het potje en dan zorgen dat de andere sprinkhanen niet uit het potje springen... teamwork! De dingen waarbij mijn oerinstinct naar boven komt vind ik toch het leukst: hagedissen spotten, proberen ze te vangen, sprinkhanen vangen, schelpen verzamelen... Ik geloof dat ik in de verkeerde tijd leef ;)

Ik heb behoefte aan een vrije dag, maar dat zit er even niet in. Hard werken, nauwelijks vrije tijd (ik heb eigenlijk ook niet echt tijd voor deze blog, maar het werd weer tijd). Ik begin het wel te voelen. Wat zou het heerlijk zijn om een dag te kunnen uitslapen. Een dag alleen maar op het strand door te brengen... Hmm.

Over het strand gesproken. Er is iets vreemds aan de hand. Sinds twee weken is er in de zee vlak vanaf het strand een grote zwarte strook. Over de gehele lengte van het strand. Ongeveer een halve meter tot een meter de zee in. 1 tot 2 meter breed. Kilometers lang. Zeewier dacht ik. Bah. Tot ik eens dichtbij ging kijken: visjes! Honderdmiljarden visjes! Van ongeveer 10 cm groot. Miljarden. Kilometers lang. Ze blijven daar hangen, gaan niet weg. Misschien ook een La Nina effect. De zee is namelijk kouder dan normaal, dus wellicht zoeken de visjes het warmere ondiepe water op. Het is een bizar gezicht. Ze zwemmen ook niet alleen aan het oppervlak maar echt vanaf de bodem tot bovenin. Als een muur. Het kietelt enorm als je er doorheen loopt. De staarten die tegen je aan slaan. En ik geloof ook dat ze aan me knabbelen. Ik vind het niet heel fijn om erin te zwemmen, maar fascinerend is het wel. Er zijn ook verdacht weinig mensen in het water, alle toeristen vinden het eng of vies. Alleen sommige kindjes vinden het leuk en proberen ze te vangen met een emmer. Ik heb zoiets echt nog nooit gezien, zoveel visjes!

Het is tijd om te slapen. Welterusten allemaal!

Liefs

Lieke

ps Nog steeds geen post verder....

Week 3: onderzoek, ratelslang, nieuw experiment

Inmiddels zit ik al ruim een week in Bahía de Kino, en ben ik al meer dan drie weken weg uit Nederland. Ik heb het niet heel erg naar mijn zin. Ik heb heimwee en het onderzoek gaat niet zoals verwacht.

Het weer is beter, minder bewolkt. Maar toch nog weinig hagedissen. Een verklaring hiervoor is dat het een La Nina jaaris. 2009-2010 was El Nino, dat komt eens in de 2-7 jaar voor, en gaat gepaard met hogere temperaturen dan normaal en meer droogte. Vaak, maar niet altijd, volgt daarop een La Nina jaar, met tegenovergestelde effecten. Lagere temperaturen, meer regen. Nou valt er hier niet bepaald veel regen (alleen vanaf eind juli wat), maar wel is de afgelopen winter extra koud geweest. Kouder dan normaal. En wellicht hebben veel hagedissen dat niet overleefd.

In een week tijd heb ik erg weinig hagedissen gezien op mijn studysite.Tijd dus om mijn onderzoeksplan aan te passen. Ik ga aan de gang met een idee van Victor, de man van Melissa. Victor werkt ook met reptielen, en heeft er veel onderzoek naar gedaan. Momenteel ben ik deze methode aan het uitproberen op een vrouwtje die ik gevangen heb op een heuvel die hier gelukkig vlakbij is (maar niet geschikt als studysite omdat het te dicht bij de weg is). Op deze heuvel hebben we ook maar weinig hagedissen gevonden trouwens.

Verder heb ik dan toch een ratelslang gezien. Het was tijdens het verkennen van de andere heuvels rondom mijn studysite, om te kijken of daar meer crotaphytae zouden zijn. Dat laaste bleek niet zo te zijn, maar er was dus wel een ratelslang. Ik stapte er bijna op.... Hij lag helemaal niet onder een steen, niet onder een struik. Wel in de schaduw van de rots.. Heb er een foto van genomen voor latere identificatie (geen hele goede foto, wilde niet te dichtbij komen), en Melissa en Victor bevestigden mijn vermoeden dat het een ratelslang was. Daar wil je dus absoluut niet door gebeten worden. Zeker niet als medische hulp niet dichtbij is (uur lopen vanaf dorp, ziekenhuis dan nog 120km verder weg). Ik was niet bang, maar vraag me wel af hoe verantwoord het is dat ik in mijn eentje in het veld ben.

Jammer van mijn heimwee. Ik heb nog niet echt mijn plek gevonden hier. Figuurlijk dan. Vooral met dat mooie weer daar in Nederland en alle gezellige dingen die er thuis gebeuren, krijg ik heel erg behoefte om naar huis te gaan. Ik mis thuis. Vooral 's ochtends. Dan heb ik vooral erg moeite, voel ik me verdrietig. En vraag ik me af hoe ik het hier in godsnaam nog vier maanden moet gaan volhouden....

Maar de eerste weken zijn het moeilijkst, dat weet ik. Ik hou vol, ik ga echt heus niet opgeven. Het positieve aan de heimwee is in ieder geval dat ik extra besef hoe dol ik ben op de dingen thuis en de personen om me heen in NL. En vier maanden...het is maar tijd. Het fijne aan tijd is dat het voorbij gaat (wat ook een nadeel kan zijn). Vanzelf. Dus vanzelf kom ik weer een keer terug in Nederland, of ik het hier nou wel of niet naar mijn zin heb. En dan ben ik in ieder geval een grote ervaring rijker. En het veldwerk vind ik wel echt erg leuk. Buiten zijn, in de natuur, hagedissen spotten.

Behalve het kaartje van Corri en van Hans en Pia heb ik nog geen post ontvangen. Ik weet dat er meer naar me onderweg is, maar op de een of andere manier heeft dat zijn weg nog niet naar mij gevonden. De postbode zal extra opletten of er iets voor me arriveert, maar tot dusver nog niet dus. Jammer en vervelend! Maar het zal vast nog wel aankomen. Ja toch?

Edit: net het kaartje van Lieke ontvangen! Helemaal uit Thailand! Jeej! Dankje Lieke!!! En waar blijft dat mailen, mailen, mailen van jou? Haha. Grapje hoor. Snap dat je eerst even flink moet bijkomen van je terugkomst.

Eerste dagen veldwerk

Lieve volgers,

Maandag ben ik voor het eerst het veld ingegaan om mijn studysite te verkennen en hopelijk mijn hagedis, de crotaphytus dickersonae (of dickerson's collared lizard), te spotten. Ik ging naar de bergen waarvan mijn begeleider Melissa zei dat ze zouden zitten. Flink stuk gelopen, flink geklommen. Maar helaas mijn hagedis niet gezien. Waarschijnlijk waaide het nog te hard. Wat ik wel heb gezien is een slang! Ieh! Haha, neehoor, niets engs. Hij sliep in een spleet in een steen en ik zag maar een klein stukje van m. Ik moet zeggen dat ik op de heenweg naar het veld best een beetje angstig was, ik dacht overal een slang te zien opduiken. Maar hoe langer ik in het veld was, hoe minder bang ik werd. De kans om overdag een slang te zien is niet zo groot. En zolang ik niet onder een steen of struik ga grijoen, moet het eigenlijk wel goed gaan. Geen crotaphytus gezien dus, wel andere hagedissen. Zebrastaartjes, piepkleine hagedisjes, hier peritos genoemd (kleine hondjes), omdat ze kwispelen met hun staart. Ze zijn supersnel en schuw. En heel veel grondeekhoorntjes gezien. Wat een schatjes. Ze knagen alleen op alles. Ook op het lint wat we gebruiken om de vindplaatsen van de hagedissen te markeren....

Dag 1 was dus niet zo'n succes. Maar ik wist dan ook nog niet precies waar ik moest zoeken. Op die bergen daar, maar ik wist niet wat de studysite van Melissa was toen ze hier 6-7 jaar geleden onderzoek deed naar deze hagedis. Op dag 2, gisteren dus, ging Melissa daarom met mij mee. Ook om me te leren hoe ik ze moet vangen en merken en meten enzo. Helaas was er nog steeds wat wind. We liepen weer een flink stuk, klommen, maar geen hagedis te zien. Terwijl er toen Melissa hier onderzoek deed op die plek heel veel zaten... Nog hoger geklommen. En toen zag ik er eentje, hogerop, op een steen. Niet een felblauwe, zoals de mannetjes van deze soort zijn. Een vrouwtje dan misschien?Ik mocht hem gaan vangen van Melissa. Dat doen we met een hengel waar we met visdraad of flossdraad een lasso-lusje aan gemaakt hebben. Dat lassolusje moet dan om de hals van de hagedis. Ik besloop hem heel zachtjes, voorzichtig, deed mijn hengel naar voren, mikte mijn lusje voor zijn kopje en hoppa, ik had m. In 1 keer. Daarna vastpakken achter zn koppie, zodat ie je niet gaat bijten. Lassolusje eraf. En dan meten en merken. De hagedis vrij laten op dezelfde plek als waar ik m gevangen had.En dan op zoek naar de volgende. In een paar uur tijd hebben we er slechts 4 gezien.3 vrouwtjes eneen mannetje met oranje strepen.Hij heeft me een paar keer gebeten. En die krengen kunnen bijten zeg! Niet je vinger eraf, maar ik had wel een beetje bloed. En als ze je eenmaal beet hebben, laten ze je niet meer los. Ze kunnen zo 5 minuten aan je vinger blijven hangen. Autsj. En als je met twee mensen bent, dan kan 1 de hagedis vasthouden, en de ander de metingen verrichten. Maar ik moet het in mn eentje doen. Voor de lengte moet ik m op zn rug leggen, dus dan moet ik zn bekje even loslaten.Dan moeten mijn vingers aan de kant. En ja, dan ziet dat beestje zn kans schoon natuurlijk. Niet zo fijn. Wellicht ga ik schilderstape kopen om zn bekje dicht te plakken tijdens de metingen.

Het werd bewolkt, we zagen geen hagedissen meer, dus we gingen maar weer terug. Mijn water was inmiddels ook op (3 liter in een paar uur tijd, oeps). En op de terugweg zagen we ineens een mooi mannelijk exemplaar. Een echte man! Hij zat in een doornstruik. Een erg rare plek. Maar we hadden een man! En voor mijn onderzoek heb ik dus volwassen mannen nodig.We waren best tevreden.

Toen ik thuis kwam, was ik erg bezweet, moe, pijnlijke voeten, pijnlijke rug, dorst. Lekker ananassap gedronken en gedoucht. En toen de data in mijn computer zetten, en opzoeken welke roofvogels we hebben gezien. Om 21u was ik klaar en klom ik moe mijn bedje in.

Vanochtend weer vroeg op, want om 7u moet ik richting het veld. De crotaphytus is actief van 8 tot 14u en van 16u tot 18u. Dus om 8u moet ik in het veld zijn, en het is 40 minuten lopen er naartoe. Aangekleed, spullen ingepakt, water gevuld (anderhalve liter meer meegenomen), brood gesmeerd. En toen kwam ik buiten en zag dat het erg bewolkt was. Geen zonnetje aan de lucht. Oeps. Toch maar het veld ingegaan. In mijn eentje.Om 12u klaarde het op. Tot die tijd 1 crotaphytus gezien, eentje die ik gisteren had gemerkt. Toen op zoek gegaan of er op een heuvel in de buurt misschien ook crotaphyti zou zitten. Op de terugweg van mijn berg nog een crotaphytus gezien. Een nieuw exemplaar. Jeej! Gevangen en gemeten en gemerkt. Verder geen hagedis meer gezien. Geen crotaphytus in ieder geval. Ook niet op de andere heuvels in de buurt. Balen!Dus na uren in het veld kwam ik met een zeer magere vangst thuis. Melissa denkt dat het toch aan het weer ligt. Als er maar 1 wolkje aan de lucht is, blijft de crotaphytus al liefst binnen. Het weer zit niet mee dus. Ik hoop dat het morgen beter gaat.

Ik vind het zwaarder dan ik had gedacht. Het terrein is echt lastig. Dat klimmen, tussen doornstruiken door, op stenen die steeds wegglijden onder je voeten. En dan die metingen in mijn eentje doen. Zonder gebeten te worden. Zonder de hagedis te laten ontsnappen. Veel lopen, veel klimmen, weinig succes. In de hitte. Het is veel werk, van sochtends vroeg tot in de avond. En dan ben ik moe als ik terug kom van het veld. En dan moet ik nog alle date invoeren op mijn computer (scheelt dat ik nu niet zoveel data heb verzameld haha). Een persoonlijke masseur zou geen overbodige luxe zijn ook. Echt wel dat ik die ene dag per week vrij ga nemen.

Het is nu 20u en ik ben supermoe dus ik ga zo vast mijn bedje in duiken denk ik.

Maar niet voor ik wat mensen heb bedankt:

@Hans en Pia: wat een leuk lief kaartje! Dankjewel!

@Corrie: Ook jij bedankt voor het leuke kaartje!

Ik kan dus post ontvangen blijkbaar! Jeej! Hoewel ik van Do en mijn ouders geen post nog heb, terwijl dat toch al een tijd onderweg schijnt te zijn. Met deze 2 kaartjes ben ik in ieder geval al erg blij. Zodra ik plakband ergens kan vinden hang ik ze op in mijn kamer. Leuke hollandse kaartjes.

@Boudewijn, Sonja, Lotte, Wouter: Bedankt voor de extra fotoruimte! Ik ga het nodig hebben geloof ik! Leuk!

@Dooooo: bedankt voor het laat opblijven dan wel vroeg opstaan om met mij te kunnen skypen. Heel fijn om je stem te horen en je af en toe te kunnen zien, ook al vliegt internet er steeds uit. Nog 70 en nog wat nachtjes slapen!

@Kokkes/Fabers: bedankt voor de mailtjes en smsjes. Doet me goed. Blijf vooral doorgaan. mail mealle dingen die jullie doen en meer. Ook al heb ik niet altijd tijd om te reageren, lezen vind ik erg fijn.

En

@LiekeR: ben je weer in NL? Hoe was je reis? Zeker groot katergevoel nu? Of toch ook blij?

@Marike: hoe is het met je arm nu?

@Edje: wie heeft er gewonnen?

Liefs!

Week 2: de grote reis mexico city - bahia de kino

Hola!

Dit bericht schrijf ik vanuit Bahía Kino in Sonora. We zijn er! We hadden een veilige reis, geen ongelukken of overvallen. Gisteren zijn we aangekomen, en donderdag gingen we weg (een dag later dan ik in mijn vorige blog zei omdat victor en melissa nog niet klaar waren met pakken), dus we hebben het in 3 dagen gedaan. Victor wilde het eigenlijk in 2 dagen doen, maar dat was nogal optimistisch.

Dag 1 van de grote reis gingen we om 6 uur sochtends weg. Het was nog donker buiten. Eerst was het plan om om 4 uur weg te gaan maar omdat we met een kindje van 2 reizen leek het Melissa en Victor toch verstandiger en veiliger om later te reizen. 6 Uur dus. Ik was blij toen we de stad uit gingen. Het landschap werd al gauw mooier, leger, met veel heuvels. De eerste dag was het landschap heel veelzijdig, maar de droogte was overal goed te zien. We zagen veel brandjes onderweg. We kwamen door het gebied Tequila, waar de tequila vandaan komt. Daar groeit heel veel agave, waar ze tequila van maken. Allemaal velden met agave, best bijzonder om te zien. Ik heb een dode koe in de wei gezien, en sowieso veel magere dieren. En roofvogels. Tropical dry forest. Bergen. Dorpjes waar paarden en koeien en ezels gebruikt worden voor op het land. Dag 1 kwamen we om 21u savonds aan ergens in een dorpje waarvan ik de naam niet meer weet. 2 uur onder Mazatlan ongeveer. Ik had sinds de middag al last van mijn maag. Erg kramp. Maar in het hotel aangekomen begon de ellende pas echt. Ik heb de halve nacht op de wc doorgebracht....

Dag 2 begon ook om 6 uur. Ik had slecht geslapen en voelde me beroerd. Van het landschap van dag 2 heb ik eigenlijk weinig meegekregen. Ik was echt ziek. Kreeg niks binnen, kon nauwelijks wat binnen houden. Misschien van het reizen, misschien van de wortelrasp van de omelet van de dag ervoor (denkt Victor). Het was vreselijk in ieder geval. Zelfs water drinken lukte niet. Heel misselijk, erg maagkramp. En dan in de auto moeten zitten en niet een wc bij de hand hebben.... Bluh. s Middags stopten we bij een hotelrestaurant. Daar probeerde ik wat yoghurt te eten, maar ik kwam niet verder dan 2 minihapjes. Ik voelde me echt zo slecht! Ik had al pilletjes genomen tegen diarree, meerdere al, maar het hielp niet.Dus toen zijn we maar gebleven in het hotelrestaurant.Het hotel was alleen een stuk duurder dan buiten stond aangegeven. De prijs buiten was namelijk voor een uur.... Oeps.. En bah. Maargoed, toch maar gedaan. Het was 3 of 4 uur in de middag. Hyla kon lekker spelen, Melissa en Victor konden uitrusten, en ik kon bijkomen en herstellen. Veel op de wc doorgebracht die middag, maar vroeg in de avond viel ik in slaap, en ik heb eigenlijk de hele nacht verder door geslapen.

Dag 3 Om 6 uur weer weg! Ik voelde me een stuk beter. Ik had nog wat kramp in mijn maag, maar was verder wel ok. Bij het ontbijt had ik nog niet heel erg honger, maar ik heb wentelteefjes gehad en die vielen goed. Ook kon ik weer drinken. Heel fijn. Begin van de middag heb ik wat chips gehad en ook dat viel goed. Zout was ook fijn. We waren in Sonora, de staat waar we moesten zijn. En het landschap was duidelijk zoals dat is in Sonora. Woestijnachtig, heel veel cactussen, droog. Heel vlak, met af en toe een berg of heuvel. In de middag kwamen we aan in Bahía Kino. En zag ik eindelijk de zee! Mooie kleur heeft die. Bahía Kino bestaat uit twee gedeelten. Het oude gedeelte, Kino Vieje, en het nieuwe gedeelte, Kino Nuevo. Wij moesten in Kino Nuevo zijn. Kino Nuevo bestaat eigenlijk vooral uit een lange weg van 8 km langs de zee maar aan beide zijden van de weghuizen, veel vakantiehuisjes. En de straat was druk! Heel veel langzaam rijdend verkeer, mensen. En wij moesten helemaal aan het eind van Kino Nuevo zijn. Want daar is Prescott College. Daar kwamen we om 2 uur of 3 uur aan. We werden ontvangen door Jacy, die de boelregelt hier en met wie ik ook al mailcontact had gehad van te voren.Hij liet me mijn kamer zien en de kamer waar Melissa, Victor en Hyla zullen verblijven.

Mijn kamer is prima. Het isin een huisblokwaar ook een kantoor is.Ik heb twee bedden, een kast, een bureau, airconditioning, een koelkasten een kraan (waar overigens nauwelijks water uitkomt, het zijn nog net geen druppels). Melissa en Victor slapen in een kamer inhet huisblok naast/tegenover mij. In dat huis is ook een keuken waar ik gebruik van kan maken, en een wc. Voor douchen moet ik naar de andere kant van het terrein, waar een doucheblok is voor algemeen gebruik. Verder is hier nog een huisje waar een onderzoeker verblijft, een ruimte met wasmachine, een ruimte met leslokaal en bibliotheek en computers, nog twee ruimten met een keuken en een overdekte plek waar mensen hun tent kunnen opzetten. Daar verblijven momenteel 3 of 4 studenten die een cursus hebben gevolgd. Die zijn volgens mij gauw weg. En er is een huis waarin Jacy verblijft.

Toen we gisteren aankwamen waaide het ontzettend hard. Dat is bijzonder voor hier. Normaal staat er dus nauwelijks wind, waardoor het ook zo ontzettend heet kan zijn hier. Maar nu dus heel veel wind, en daardoor heel veel zand overal. Dat is niet fijn in je ogen. En dat doet best pijn tegen je benen als je op het strand bent. Gisteren heb ik het terrein een beetje verkend, heb ik yoghurt, chocopops en watergekocht bij het winkeltje (water kun je hier niet uit de kraan drinken) en ben ik naar het strand geweest. Hoewel er veel toeristen zijn, zitten bijna alle toeristen op het strand en is er bijna niemand in de zee. Het wordt ook gauw diep en er zijn dus veel stingrays schijnt. Pijlstaartroggen dus. Een steek daarvan schijnt heel heel heel pijnlijk te zijn. De stingrayshuffle schijnt te helpen om er niet op te gaan staan. Dat houdt in dat je met je voeten schuifelt in plaats van stapt. Daardoor gaan ze weg. Maar je kan dus ook midden in de staart shufflen. Leuk leuk. Ik hou het bij de branding en bij de zichtbare bodem denk ik. Het water was best wild door de golven van al die wind.

Ik ben gisteren vroeg naar bed gegaan. Vannacht hebben we allemaal nauwelijks geslapen omdat er hier tegenover de straat een grote party aan de gang was tot vlak voordat het licht werd. Heel heel heel veel lawaai. Harde boemmuziek en veel geschreeuw. Niet zo'n pretje. Om 7u30 opgestaan ongeveer (het is hier9 uur eerder dan in NL), fijn gedoucht, ontbeten. Het plan was eerst om vandaag naar Hermosillo (de grote stad die hier anderhalf uur rijden met de auto (met de bus bijna het dubbele) vandaan ligt) te gaan voor boodschappen. Hier in Bahía Kino kun je namelijk bijna niks krijgen. Een beetje groente en fruit, melk, yoghurt, koekjes, cereals, vies houdbaar brood, tortillas, wcpapier, water. Dat was het zo'n beetje. Dus heel veel zullen we in Hermosillo moeten kopen. Sowieso heeft Melissa nog wat spullen nodig voor haar onderzoek. Hout onder andere, om hokken te bouwen waar ze de hagedissen in kan houden. Ook ik heb nog wat spulletjes nodig uit de stad. Maar sommige winkels zijn dicht op zondag, dus dan is het niet handig om naar Hermosillo te gaan op een zondag. Dat kunnen we dan beter morgen doen.

Dus vandaag hebben we een beetje rustig aan gedaan. We zijn naar Kino Vieje gereden waar een speeltuintje was waar Hyla heeft gespeeld. Ook is daar een kinderopvang waar Hyla waarschijnlijk naartoe gaat. Dus die hebben we ook van buiten bekeken. We hebben wat te eten gekocht in het winkeltje daar (ik heb een courgette, een ui, pasta en tomatensaus gescoord, geen kruiden helaas). Allemaal in een heel langzaam tempo. In de middag zijn we weer terug gereden naar Kino Nuevo waar we naar een restaurantje aan het strand zijn geweest. Daar heb ik een fishburger gegeten, die prima te eten was maar wel erg groot dus ik kon heb niet helemaal op. Nu is het wel weer klaar met in restaurantjes eten. Hotelovernachtingen en restaurantjes zijn eigenlijk niet zo bedoeld voor studenten, haha. Dus nu wordt het vies brood eten en koken met de dingen die ik te pakken kan krijgen. Een beetje creatief zijn dus.

Vanochtend was het weer lekker. Zonnig (natuurlijk), en niet zoveel wind. Nu is het echter weer heel hard aan het waaien. Na het eten ging ik met Victor en Hyla nog even naar het strand en heb ik met Hyla in de branding gespeeld.Ik vond het leuk om naar de pelikanen te kijken. Die hebben ze dus hier en ze duiken zo leuk recht naar beneden om een vis te vangen. Vervolgens komen alle meeuwen op de pelikaan af om wat mee te pikken van de vis. Links voor bahia kino ligt een klein rotseiland, Alcatraz genaamd. Daar zijn heel veel vogels, onder andere veel Boobies (wat is dat toch met die vogelnamen, boobies, great tits, dat geeft rare resultaten als je dat op google intypt). Rechts voor Bahía Kino ligt het grote eiland Isla Tiburon. Dat eiland wordt beheerd door de Seri's, de originele bevolkind van hier. Daar kun je dus ook niet zomaar naartoe. Op dat eiland echter schijnt mijn hagedissensoort ook te leven. Daar en op het aangrenzende stuk land van het vaste land, waar ik dus zit. En verder nergens ter wereld. Ik heb m nog niet gezien overigens, daarvoor moet ik eerst de heuvels in. Richting de ratelslangen, brrrr. Ik vind het nog steeds maar niks, en ik hoop er echt geen tegen te komen.

Ratelslangen, haaien, pijlstaartroggen, schorpioenen, kwallen... En hier op prescott college waarschuwen ze daarnaast nog voor de black widow, het giftige spinnetje (google maar). Ik heb ze allemaal nog niet gezien, en ik hoop ze ook niet te zien. Nee Lieke R, ook geen witte haai. Ik ben echt schijtbenauwd voor haaien. Ook al doen ze meestal niks. Ik ben echt niet zo'n held hoor, ook allaat mijn plan om naar Mexico te reizen voor mijn onderzoek anders voorkomen.

Morgen gaan we dus wel naar Hermosillo als het goed is. Daar heb ik niet zo'n zin in. De stad, bah. Winkelen, bah bah. Ik wil de natuur in. Maar ook dit hoort bij mijn stage, bij mijn onderzoek. En dan daarna hokken bouwen, populatie zoeken. Kijken hoe ver weg dat is, of het op loopafstand is of dat ik een fiets moet kopen. Hengels met flossdraad maken om de hagedissen te vangen. Vangen, merken (op verschillende manieren om te kijken wat goed werkt, aangezien ze vervellen), kijken of mijn gps goed werkt hier, een idee van Victor uitproberen ... Bedenken hoe ik ga onderzoeken wat de preydensity (hoeveelheid insecten) is per homerange oppervlakte, en hoe ik aan de spullen daarvoor kom. Nou, wat mij betreft gaan we snel aan de slag.

Draadloos internet is hier trouwens waardeloos. Gelukkig is er in het huis van Victor en Melissa hier op Prescott College ook een kabel aanwezig zodat ik gewoon internet heb. En dat werkt wel goed. Traag, maar het werkt in ieder geval. Nadeel is dat ik geen privacy heb, of weinig. Dus als ik dan wil skypen kunnen de mensen die hier ook zijn meegenieten. Nice ;)

De komende tijd zal ik elke dag met mijn onderzoek bezig zijn. Melissa zei dat als ik op zondag vrij wil, dat dat ok is, en ik denk dat ik dat maar wel ga doen. Verder zal ik elke dag van sochtends vroeg tot een uur of 18u 19u in de avond bezig zijn. Lange dagen dus! Ik vind het hier in ieder geval wel beter dan in Mexico City. Alsnog wel drukker dan ik had verwacht, maar ik denk dat er vooral veel toeristen zijn omdat het weekend is. Dus dat zal denk ik vanaf morgen anders zijn.

Goed, wat een verhaal weer. Geen Grote Avonturen helaas/gelukkig. Wellicht de volgende keer!

Liefs

Lieke

Week 1: mexico city

Hallo allemaal!

Ik heb heel even tijd om op internet te gaan hier op de computer op de universiteit in mexico city. Even een heel kort berichtje dus om te laten weten dat alles goed gaat.

De landing op mexico city vorige week zaterdag was een behoorlijk avontuur. Dat begon al lekker. Vliegreis ging verder helemaal super, maar het landen deden we in noodweer. Onweer,superdonker. Ik zag mexico city niet eens liggen. Dus we landden dwars door de wolken en door de bliksem en dat vliegtuig helemaal schudden en wiebelen. Heel eng vond ik het. Zat met zweethandjes in mn stoel. Maar gelukkig was de landingsbaan in zicht. De wielen gingen uit, we waren er bijna, ik bereidde me voor op de boems van het landen.... En toen stegen we weer op. Waaa! Weer dwars door het onweer, de bliksem, wiebelen. Potjandrie, dacht ik. Is het nou nog niet klaar. Ga nou gewoon landen, dan zijn we ervan af. maarwe stegen en stegen. En toen zei de gezagvoerder dat we niet konden landen omdat mexico city airport was gesloten wegens het noodweer. Nouzeg. Dus we moesten uitwijken naar acapulco, 400km verderop in het westen, aan zee. Ok dan. Balen. Maar ik was blijtoen we weer boven de wolken waren. De landing in acapulco ging prima, geen noodweer. Al barstte het daar ook los vlak nadat we geland waren. We moesten sowieso tanken. Anderevliegtuigendie daarnaartoe waren uitgeweken moesten ook tanken, dus het zou nog wel een uur of twee uur durenvoor we weer weg gingen. Ik mijn familie op de hoogte stellen (die waren bezorgd: was ik nou nog niet geland??) en Melissa, mijn begeleider,bellen (die had het vliegveld niet eens kunnen bereikendoordat alle wegen overstroomd waren). Maar een uur later hadden we nog niet getankt, twee uur later stonden we nog steeds stil. Pas vele uren later, 4 of 5 uur later, hadden we getankt en konden we terug naar mexico city. Dat ging allemaal ok. Veilig geland. Geen noodweer meer. Alleen een dikke laag hagel (of sneeuw? iig wel 10 of 20 cm hoog) op het vliegveld. Ik was allang blij dat ik uit het vliegtuig kon. Ben echt bang geweest. Al klinkt het achteraf natuurlijk overdreven dat ik zo bang was. En onwaarschijnlijk dat er echt iets zou gebeuren. Het was 1 uur snachts mexicaanse tijd (het is hier trouwens 7 uur eerder, niet 6 uur), melissa was thuis bij haar dochtertje hyla (want victor was weg op veldwerk), en dus heb ik een taxi genomen naar melissa thuis. Daar kwam ik uiteindelijk pas om 3uur aan. Wat een begin van mijn reis! Maar ik ben dus heel, veilig, gezond, etc.

We zijn niet meer naar Guanajuato gegaan.. De afgelopen week was ik dus in mexico city. Daar heb ik me vermaakt met het bezoeken van het antropologisch museum, het park daar (allemaal tamme eekhoorntjes, erg leuk!), het bezoeken van de dierentuin daar (gratis! maar druk), het bezoeken van het centro historico (dikke rijen voor de musea, urenlang wachten...), het bezoeken van een hele oude ronde piramide hier in mexico city die ooit overstroomd is door lava van een vulkaan uitbarsting en het bezoeken van teotihuacan, ten noorden van mexico city, de beroemde piramides! Dat laatste was toch wel het hoogtepunt van de week denk ik. Erg mooi. Fotos komen allemaal later als ik lekker op mn eigen netbook kan op internet in bahia kino.

Morgen vertrekken we naar bahia kino en daar komen we denk ik zaterdag of zondag aan. De eerste week zal het veel uitproberen zijn van verschillende methodes voor meten, vangen, markeren, etc etc.

Ik ben al lekker bang gemaakt met verhalen over stingrays en haaien in de zee bij bahia kino. Niet met bloed de zee ingaan zegt melissa. Er is zelfs een witte haai gespot en bij het strand als je de zee in loopt moet je erg oppassen dat je niet op stingrays stapt. Lekker dan. En als de zee warmer wordt, komen er meer en meer kwallen. Brrr. Nouja, ik zal het wel ervaren.

Verder ben ik echt geen stadsmens. Hoewel de stad groener is dan ik had verwacht en er nauwelijks hoogbouw is, is het druk, druk druk. Zelfs in semana santa. Waarschijnlijk zijn er veel minder mensen op vakantie gegaan dan normaal gesproken omdat iedereen bang is door het uitvergrote nieuws over drugsoorlogen. Hm. Veel autos dus. En geen verkeersborden en de voorrangsregel is: wie het grootst is en het meest brutaal heeft voorrang. Ze zullen je ook niet gauw voorlaten als je wilt ritsen. Ik vind het chaotisch. En hoewel er dus wel groen is, en ook een aantal parken, is het allemaal erg gestructureerd. Natuur kun je het niet noemen.

Ik heb best wel wat last van heimwee zo af en toe. Maar dat is minder als ik maar bezig ben. Ik kijk dus erg uit naar bahia kino. Weg hier. En eindelijk echt bezig met mijn onderzoek. Ben heel benieuwd wat allemaal gaat werken en wat niet.

In mexico city heb ik mezelf verplaatst met de bus en metro. Dat kost echt geen drol hier. Prima dus. Bus is wel duurder dan metro, dat is wel raar. Naar teotihuacan ben ik met melissa gegaan, met de auto. Ik kon ook met de bus maar afgelopen week waren er twee overvallen op de bus naar teotihuacan. Beide keren liep het slecht af voor de overvallers (1 keer neer of doodgeschoten door inzittende en 1 keer in brand gestoken door inzittenden), maar toch. Dan is het toch wel fijn om met de auto te gaan.

Ook in het veld zal ik moeten oppassen. Hoewel melissa nooit overvallen is, kan het natuurlijk gebeuren. Zelfs in de woestijn in sonora. Dus veel backups maken en naar mezelf mailen. En hopen dat mijn telefoon niet gestolen wordt. En mijn netbook. En gps. En mijn pinpas. Maarja, alles beter dan mijn leven, dus ik zal netjes alles afgeven als ik word beroofd. Maar laten we hopen dat er niks gebeurt.

Ik vind het toch wel spannend allemaal. Die verhalen over slangen, overvallers, haaien, stingrays. Wat doe ik hier??? Volgende keer maar weer lekker onderzoek doen op de veluwe ofzo. Haha. Ook leuk. En man, wat duurt het lang voordat do op bezoek komt. Die mis ik ook wel erg. En de ratjes. En edje. En mijn papsie en mamsie en zussies en nichtjes. En schoonfamilie. En gewoon alles van thuis. Dus soms heb ik de neiging om gelijk terug te gaan. Lekker veilig thuis waar ik alles ken. Geen gekke dingen. En ook gewoon kan communiceren. Hier in mexico city spreekt werkelijk niemand engels, behalve een paar mensen aan de universiteit. En ik kan nauwelijks spaans. Zucht.

Maar alles wordt hopelijk beter zodra ik in bahia kino in prescott college zit. Fijn engels praten. Internet. En bezig zijn.

Het eten is hier prima. Het is normaal om sochtends en smiddags warm te eten en dan savonds weinig: zoet brood, of gewoon een beetje brood, of yoghurt. De maaltijden zijn heel groot, en het is dan ook geen wonder dat zoveel mexicanen dik zijn (en ook niet bepaald knap trouwens, had meer verwacht van die zuid/midden amerikaanse schoonheid). Melissa eet wel brood sochtends en ik ook. Smiddags dus vaak warm. Vaak buiten de deur. Helaas is het vegetarische aanbod echt verschrikkelijk, dus ik eet maar wel kip. En bahia kino zal dat nog erger worden, want daar hebben ze bijna alleen maar rund. Nouja, ik zal wel zien. Moet me maar over mijn principes heen zetten. Moet toch wel aan mijn voedingsstoffen komen natuurlijk. Na zo´n warme maaltijd smiddags heb ik savonds nauwelijks honger, dus dan eet ik inderdaad vaak maar weinig. Fruit of yoghurt of een plakje brood ofzo.

Goed, ik ga het hierbij laten. Toch nog een heel verhaal.

@Henk: ik zag dat je me fotoruimte cadeau hebt gedaan! Wat leuk en fijn. Ga ik zeker gebruik van maken. Maar dat komt later, als ik meer tijd heb om foto´s te downloaden. En als ik op mijn eigen computertje zit, waar mijn foto´s opstaan.

@Marike: hoe gaat het met jou? Lekker verlof nu he. Fijn voor je! Hopelijk brengt dat je wat rust. Dikke kus voor jou en voor JW en voor janne en noortie.

@Lieke: arme jij, alweer bijna weg uit thailand. Terwijl mijn avontuur nog haast moet beginnen. Wat zal het raar zijn om weer terug te gaan naar NL. Goede reis terug! Liefs

@RCcollegas: ik droomde vannacht dat ik weer bij de rc aan het werk was en dat het mijn laatste keer was en toen moest ik huilen in mijn droom. Haha. Het werk bij de rc mis ik nog niet echt, sorry! Ben wel benieuwd hoe het daar gaat. Of de rondritten een succes zijn. In mijn droom hadden we weer bekertjes met poeder erin. Maar waren wel mooie starbucksbekertjes met starbucks koffiepoeder erin. Wel een goed idee vind ik zelf.

@Familie: bedankt voor de foto´s van het afscheid en voor alle andere foto´s. Erg fijn vind ik dat. Blijf vooral mailen, vind ik heel leuk, om verhalen te lezen. Al wekt dat soms ook heimwee op.

@Edje: hoe gaat het met de rattiepetatties? is je bank al stuk en je muur al opgegeten? Is elfie nog aan het piepen? En is fat rat nog vetter? Ben je al lekker bruin met witte voeten van je sokken?

@Alle anderen: geniet nog even van het mooie weer, ik begreep dat dat morgen weer minder wordt. Of eigenlijk kunnen jullie er dan niet meer van genieten want het is al savonds bij jullie. Ahhhhh... Hopelijk hebben jullie er dan lekker van genoten. Lekker gebbqd en zielige varkentjes en koetjes opgegeten. ZIELIG! Anyway, ben blij met zoveel reacties op mijn blog. Heel leuk.

Veel liefs van mij en tot de volgende keer. xxxxx