Inmiddels zijn er alweer 3 weken voorbij sinds ik in Bahía de Kino ben aangekomen. 5 weken sinds ik Nederland verliet. Het gaat gelukkig wat beter met me. Minder last van heimwee al zijn er zeker nog dagen dat ik erg naar huis verlang en het hier helemaal niet leuk vind. Gelukkig gaan die dagen voorbij en zijn er ook echt leuke dagen geweest.

Eén van die leuke dagen was vorige week tijdens het weekend. In dat weekend was er feest omdat Prescott College Kino Bay 20 jaar bestaat. Dus er waren allemaal oud studenten van Prescott College. Veel van mijn leeftijd maar lastig om daarbij aansluiting te vinden want die vormden al allemaal groepjes. Toch was het leuk. En fijn. Twee dagen geen onderzoek doen maar een beetje ontspannen. Naar het strand kunnen, presentaties volgen. En zaterdagavond was er een veiling. Tijdens die veiling kon er ook geboden worden op een boattrip met de sea mammal onderzoeker. Ik heb geboden en jeej voor ongeveer 20 euro mocht ik mee! Zondagochtend weg om 10u en om 17u waren we weer terug. Lange boottrip naar de eilanden hier in de zee. Eerst zagen we een rog die aan t eten was aan het wateroppervlak, daarna zagen we een zeeleeuw, daarna een zeeschildpad, daarna nog meer zeeleeuwen en toen eindelijk zagen we walvissen! Finwhales. Wow, wat groot! Heel gaaf om te zien. Ze zwommen vlak langs de boot. Helaas zat ik aan de verkeerde kant en was het dus lastig om foto's te maken want iedereen wilde foto's maken en zat dus in de weg... Jammerdepammer. De walvissen komen zo'n 2 of 3 keer even boven water en gaan dan weer onder water voor een diepe duik en zo zwemmen ze honderden meters verder. En je weet niet welke richting, dus volgen is heel lastig. Toch lukte dat wel een beetje. We hebben er 3 of 4 gezien. Gaaf hoor! Deze walvis komt niet met de staart boven water tijdens het duiken, maar wel met de vin op de rug. De zeeleeuwen waren ook leuk om te zien. Die waren heel nieuwsgierig en bleven de boot volgen. Leuk leuk.

Sinds maandag weer aan het werk... Ik kan tijdelijk gebruik maken van 1 van de vrijwilligers van Melissa. Gala heet ze. De afgelopen week heeft zij me geholpen en dat blijft ze doen tot dinsdag of woensdag ongeveer, daarna heeft Melissa haar nodig. Gala is aardig, spreekt behoorlijk Engels voor een Mexicaanse en ze is een goede hulp. Dus praktischer, gezelliger en veiliger zo! Jammer dat ik haar niet langer kan gebruiken. Ik ga proberen een field assistant te regelen voor mezelf en heb een mailtje rondgestuurd naar undergraduate studenten in de USA. Het probleem is alleen dat ik geen geld heb om onderdak en reis en eten te betalen...

Ik maak erg lange dagen hier. Ik vertrek om 8u en ben rond 18u weer terug uit het veld. Eergisterenmiddag was ik eerder terug uit het veld en kon ik mee met wat onderzoekers hier die naar een plek gingen om vogelonderzoek te doen. Anderhalf uur met de auto rijden hier vandaan, echt zo'n beetje in the middle of nowhere (voor zover ik dat hier niet al zit). Naar een plek waar de zee heel af en toe het land onder water zet en waar een soort grote vijvers met zeewater zijn ontstaan, en zee-armen en stukken land ertussen. Een estuary noemen ze het. Onderweg er naartoe zagen we een nest in een cactus van redtailed hawks, met twee jongen erin. Cool! In de estuary gingen we op zoek naar nesten van sternen, kleine zeevogels. Die nesten zijn niet meer dan een kleine uitgraving op het strand met 1 of 2 eitjes erin die de kleur hebben van het strand of van de schelpen. Heel lastig te zien dus! Eerst keken we met de verrekijker waar we de sternen zagen zitten, en toen kreeg iedereen die mee was (we waren met 8) een stokje en een zittende stern toegewezen en toen moesten we allemaal naar 'onze' stern lopen die vrijwel gelijk weg vloog op een afstand van 50-100 meter. Dus goed de plek in gedachten houden en heel voorzichtig lopen want je wil niet op een ei trappen en dan proberen het nest te vinden. Leuk! En grappig soms want er was 1 iemand bij de grote verrekijker die probeerde de rest in de goede richting te wijzen, wat best lastig is. En gek ook dat degene bij de verrekijker soms de eitjes al van die afstand kon zien terwijl ze met je neus er bovenop haast onzichtbaar zijn. Ik vond het leuk om er even uit te zijn, andere mensen om me heen. Vogels kijken. Door een zee-arm waden met het water tot mn liezen en over een erg modderige bodem... (en dan iets over je voet voelen glijden, gatverredarrie!)

Vanochtend hebben we voedsel gevangen voor de hagedissen die Melissa voor haar onderzoek hier op Prescott College houdt. Sprinkhanen vangen dus! Dat wilden we gisteren al doen, maar toen kwamen we erachter dat dat niet lukt met de blote hand. Die beesten springen (en vliegen!) zo naar een andere plek zo gauw je maar een beetje dichtbij komt. Dus ik kwam op het idee om een klein visnetje mee te nemen, zo eentje die je gebruikt voor een aquarium. Die had ik hier zien liggen. Een geweldig idee! We hebben minstens 20 sprinkhanen gevangen! Kleintjes maar ook supergrote. Leuk om te doen en dan heel snel in het potje en dan zorgen dat de andere sprinkhanen niet uit het potje springen... teamwork! De dingen waarbij mijn oerinstinct naar boven komt vind ik toch het leukst: hagedissen spotten, proberen ze te vangen, sprinkhanen vangen, schelpen verzamelen... Ik geloof dat ik in de verkeerde tijd leef ;)

Ik heb behoefte aan een vrije dag, maar dat zit er even niet in. Hard werken, nauwelijks vrije tijd (ik heb eigenlijk ook niet echt tijd voor deze blog, maar het werd weer tijd). Ik begin het wel te voelen. Wat zou het heerlijk zijn om een dag te kunnen uitslapen. Een dag alleen maar op het strand door te brengen... Hmm.

Over het strand gesproken. Er is iets vreemds aan de hand. Sinds twee weken is er in de zee vlak vanaf het strand een grote zwarte strook. Over de gehele lengte van het strand. Ongeveer een halve meter tot een meter de zee in. 1 tot 2 meter breed. Kilometers lang. Zeewier dacht ik. Bah. Tot ik eens dichtbij ging kijken: visjes! Honderdmiljarden visjes! Van ongeveer 10 cm groot. Miljarden. Kilometers lang. Ze blijven daar hangen, gaan niet weg. Misschien ook een La Nina effect. De zee is namelijk kouder dan normaal, dus wellicht zoeken de visjes het warmere ondiepe water op. Het is een bizar gezicht. Ze zwemmen ook niet alleen aan het oppervlak maar echt vanaf de bodem tot bovenin. Als een muur. Het kietelt enorm als je er doorheen loopt. De staarten die tegen je aan slaan. En ik geloof ook dat ze aan me knabbelen. Ik vind het niet heel fijn om erin te zwemmen, maar fascinerend is het wel. Er zijn ook verdacht weinig mensen in het water, alle toeristen vinden het eng of vies. Alleen sommige kindjes vinden het leuk en proberen ze te vangen met een emmer. Ik heb zoiets echt nog nooit gezien, zoveel visjes!

Het is tijd om te slapen. Welterusten allemaal!

Liefs

Lieke

ps Nog steeds geen post verder....