Lieve lezers,

Sinds zondagavond 22 mei ben ik ziek. Waarschijnlijk heb ik 1 of ander virus opgelopen. Buikpijn, maagkrampen, diarree... Het gaat ok zolang ik niks eet, maar ik moet zo nu en dan wel wat eten natuurlijk... Andere mensen hier hadden er ook last van, wat mijn vermoeden dat het een virus is bevestigt. Sinds zondagavond ben ik dus ook niet meer het veld in geweest. Woensdag deed ik een poging de woestijn in te gaan maar na een paar honderd meter ben ik toch maar weer terug gegaan, want ik voelde me erg zwak, moe, en mijn benen waren zwaar. Geen wonder, want ik had de dagen ervoor nauwelijks voedingsstoffen opgenomen. En gelukkig maar dat ik thuis bleef want ook woensdag was een dag vol toiletbezoekjes.

Melissa en Jacy, de station manager, drongen aan dat ik naar de dokter zou gaan. Dus dat heb ik gisteren gedaan. Temperatuur gemeten (geen koorts, dat wist ik al), bloeddruk (erg laag, maarja, wat wil je ook), hartslag (ook laag), longen waren goed. Hij dacht aan een virus of een bacteriele infectie. En kwam met twee injecties. 1 antibiotica en 1 met vitaminen (boost injectie). In mn bil. Ik onderging het maar, wilde gewoon beter worden, het veld in. Maar thuis gekomen las ik op internet dat die ene antibiotica injectie erg gevaarlijke bijwerkingen heeft en in NL alleen binnen het ziekenhuis gegeven wordt zodat de bloedwaarden in de gaten gehouden kunnen worden. Irreversibele bijwerkingen: doofheid, verstoord evenwichtsgevoel, nierschade. Nou, lekker dan. Dat had hij ook wel even mogen zeggen van te voren! Doe mij dan maar die diarree en maagkramp, ipv die enge bijwerkingen.

Maar, ik leef nog steeds. De dokter zei dat ik me vandaag beter zou voelen, maar dat is niet het geval. Wat me des te meer sterkt in het idee van een virus, want antibiotica werken wel tegen bacteriën maar niet tegen virussen. Vervelend dit. Ik voel me niet zo ziek dat ik de hele dag op bed wil liggen, maar ook niet sterk genoeg om zwaar veldwerk te doen. Dus ik voel me lamlendig, gefrustreerd. Heb zin in pizza. En allemaal andere lekkere dingen. Maar ik moet brood, rijst, appel, banaan eten. Zonder gekke toevoegingen. Saai. Met mijn eetlust is niks mis. Met mijn maag en darmen wel.

Het is rustig hier op Prescott Kino Bay. De permanente onderzoekers zijn sinds maandag weg naar een congres aan de andere kant van de golf van california. Ze komen morgen terug. De man van Melissa is ook weg sinds woensdag, die komt ook terug binnenkort. 1 van de vrijwilligers van Melissa is definitief weg. Een student die hier stage liep bij de zeezoogdieren is ook definitief weg. Dus ik ben hier alleen nog met Melissa, haar dochtertje, vrijwilliger Gala, de stationmanager en Sarah, een canadese meid die stage loopt bij het vogelonderzoek. Erg stil hier nu, maar niet vervelend.

Ik breng mijn dag door met op bed hangen, lezen (alle drie de boeken uit die ik had meegenomen, ojee), mailen, skypen en eind van de middag ga ik vaak even naar het strand. Sarah is daar dan vaak ook, samen met de hond van 1 van de permanente onderzoekers en soms met haar gitaar. Tijdens 1 van deze strandbezoekjes was Sarah een beetje gitaar aan het spelen en zat ik een beetje te staren naar de vogels die in de zee doken, de ondergaande zon, de hond die grote gaten aan het graven was op het strand en de krabben die verlegen uit hun holletje kropen. Toen zagen we ineens een paar grote vissen uit het water springen. Uit het water springende vissen zien we regelmatig, maar dit waren er wel veel tegelijk, en best grote ook. Wow! zeiden we. En toen zagen we een grote vin uit het water steken. WHAT??? A SHARK??? Zo dicht bij het strand?? Ieh!!! Maar het was geen haai. Want al gauw zagen we meer vinnen en toen sprongen ze uit het water en werd het duidelijk: dolfijnen! Wauw! Een stuk of 12, 14. Maar een meter of 10 van de branding vandaan. Zo dichtbij! Sarah sprong in het water omdat ze met ze wilde zwemmen maar halverwege bleef ze toch stil staan. We hebben een minuut of 20 kunnen genieten van een geweldige show. Dit is heel bijzonder. Het komt bijna nooit voor dat dolfijnen hier zo vlak bij de kust worden gezien.

Natuurlijk hadden zowel Sarah als ik niet een fototoestel meegenomen. Maar de herinnering hebben we wel.

De dag erna ontving ik een email van mijn begeleider in NL dat ze toch niet naar Mexico zou komen om ons te bezoeken halverwege juni vanwege de verslechterde gezondheid van haar moeder. Heel begrijpelijk, maar ook erg jammer. Diezelfde dag ontving ik een email van de jongen die gereageerd had op mijn oproep voor een fieldassistant. Hij leek ideaal, goed verhaal, goed cv, aanbevolen door zijn docent. Maar, hij had besloten toch niet te komen. Een slecht nieuws dag dus.

Gelukkig kreeg ik ook van andere studenten een email om mijn fieldassistant te worden en 1 daarvan komt vanaf 6 juni mij helpen. Hoera! Ze heet Diann, is een biologie bachelor student en komt uit de buurt van New York. 22 augustus gaat ze weer terug. 2,5 maand heb ik dus iemand die mij komt helpen in de woestijn met alle metingen. Heel erg fijn!

Dus dat is goed nieuws. Daar was ik wel aan toe. Veel zit tegen hier. Ook Melissa heeft grote problemen. Eerst het probleem dat er te weinig hagedissen zijn en nu ze eindelijk wat hagedissen heeft, blijken de experimenten niet te lukken. Heel vervelend ook voor haar.

Vandaag is een gekke dag. Het is heel erg bewolkt, en drukkend heet. Onweer, zou ik zeggen. Maar regen is zeldzaam voor deze tijd van het jaar. We zullen het wel zien. Misschien waait het over. De wolken zijn wel raar na de afgelopen dagen van brandende zon. Ook de hagedissen zijn anders dan anders, agressiever.

Ik hoop gauw weer terug het veld in te kunnen. Mijn onderzoek loopt nu nog meer vertraging op en dat kan ik echt niet gebruiken. Hopelijk ben ik snel beter!