Inmiddels zit ik al ruim een week in Bahía de Kino, en ben ik al meer dan drie weken weg uit Nederland. Ik heb het niet heel erg naar mijn zin. Ik heb heimwee en het onderzoek gaat niet zoals verwacht.

Het weer is beter, minder bewolkt. Maar toch nog weinig hagedissen. Een verklaring hiervoor is dat het een La Nina jaaris. 2009-2010 was El Nino, dat komt eens in de 2-7 jaar voor, en gaat gepaard met hogere temperaturen dan normaal en meer droogte. Vaak, maar niet altijd, volgt daarop een La Nina jaar, met tegenovergestelde effecten. Lagere temperaturen, meer regen. Nou valt er hier niet bepaald veel regen (alleen vanaf eind juli wat), maar wel is de afgelopen winter extra koud geweest. Kouder dan normaal. En wellicht hebben veel hagedissen dat niet overleefd.

In een week tijd heb ik erg weinig hagedissen gezien op mijn studysite.Tijd dus om mijn onderzoeksplan aan te passen. Ik ga aan de gang met een idee van Victor, de man van Melissa. Victor werkt ook met reptielen, en heeft er veel onderzoek naar gedaan. Momenteel ben ik deze methode aan het uitproberen op een vrouwtje die ik gevangen heb op een heuvel die hier gelukkig vlakbij is (maar niet geschikt als studysite omdat het te dicht bij de weg is). Op deze heuvel hebben we ook maar weinig hagedissen gevonden trouwens.

Verder heb ik dan toch een ratelslang gezien. Het was tijdens het verkennen van de andere heuvels rondom mijn studysite, om te kijken of daar meer crotaphytae zouden zijn. Dat laaste bleek niet zo te zijn, maar er was dus wel een ratelslang. Ik stapte er bijna op.... Hij lag helemaal niet onder een steen, niet onder een struik. Wel in de schaduw van de rots.. Heb er een foto van genomen voor latere identificatie (geen hele goede foto, wilde niet te dichtbij komen), en Melissa en Victor bevestigden mijn vermoeden dat het een ratelslang was. Daar wil je dus absoluut niet door gebeten worden. Zeker niet als medische hulp niet dichtbij is (uur lopen vanaf dorp, ziekenhuis dan nog 120km verder weg). Ik was niet bang, maar vraag me wel af hoe verantwoord het is dat ik in mijn eentje in het veld ben.

Jammer van mijn heimwee. Ik heb nog niet echt mijn plek gevonden hier. Figuurlijk dan. Vooral met dat mooie weer daar in Nederland en alle gezellige dingen die er thuis gebeuren, krijg ik heel erg behoefte om naar huis te gaan. Ik mis thuis. Vooral 's ochtends. Dan heb ik vooral erg moeite, voel ik me verdrietig. En vraag ik me af hoe ik het hier in godsnaam nog vier maanden moet gaan volhouden....

Maar de eerste weken zijn het moeilijkst, dat weet ik. Ik hou vol, ik ga echt heus niet opgeven. Het positieve aan de heimwee is in ieder geval dat ik extra besef hoe dol ik ben op de dingen thuis en de personen om me heen in NL. En vier maanden...het is maar tijd. Het fijne aan tijd is dat het voorbij gaat (wat ook een nadeel kan zijn). Vanzelf. Dus vanzelf kom ik weer een keer terug in Nederland, of ik het hier nou wel of niet naar mijn zin heb. En dan ben ik in ieder geval een grote ervaring rijker. En het veldwerk vind ik wel echt erg leuk. Buiten zijn, in de natuur, hagedissen spotten.

Behalve het kaartje van Corri en van Hans en Pia heb ik nog geen post ontvangen. Ik weet dat er meer naar me onderweg is, maar op de een of andere manier heeft dat zijn weg nog niet naar mij gevonden. De postbode zal extra opletten of er iets voor me arriveert, maar tot dusver nog niet dus. Jammer en vervelend! Maar het zal vast nog wel aankomen. Ja toch?

Edit: net het kaartje van Lieke ontvangen! Helemaal uit Thailand! Jeej! Dankje Lieke!!! En waar blijft dat mailen, mailen, mailen van jou? Haha. Grapje hoor. Snap dat je eerst even flink moet bijkomen van je terugkomst.